Mickael Franci leeft in een mix van culturen: ‘We moeten meer naar onze overeenkomsten kijken’
Dikke kans dat je hem kent als zanger van de Delftse band Mala Vita: Mickael Franci. Hij is geboren en getogen in Delft, maar naar eigen zeggen ook een beetje opgegroeid in ‘klein Italië’. Zijn Italiaanse grootouders kwamen als financiële vluchtelingen naar Nederland. Mickael zet zich nu in voor de hedendaagse vluchtelingen.
“Mijn opa en oma zijn hier in de jaren ’50 heen gekomen, met de eerste generatie gastarbeiders. Het was toen een andere tijd, ze waren hier echt welkom. Nu liggen de Italiaanse en Nederlandse cultuur natuurlijk relatief dicht bij elkaar, dus is het makkelijker voor hen dan voor mensen uit culturen die wat verder weg liggen. En in Delft woont een vrij grote Italiaanse groep, een soort klein Italië”, vertelt Mickael. Zijn oma leeft nog steeds in haar eigen Italiaanse wereldje: “Ze spreekt na al die jaren bijvoorbeeld nog steeds geen Nederlands en daar ben ik soms best wel boos over geweest. Maar uiteindelijk besef je je dat je niet iedereen kunt dwingen om helemaal te integreren. Daar leggen we nu denk ik veel te veel druk op.”
Hijzelf is niet weg te denken uit Delft. Eerder werkte hij bij Velvet Music Store en Café de Joffer. Met zijn band Mala Vita heeft Mickael op veel Delftse festivals en in popzalen gespeeld.
Vluchtelingenhulp
Mickael is journalist en werkt voor Cordaid. Vanuit zijn werk ziet hij veel ellende, maar Mickael beseft zich ook dat we niet moeten overdrijven: “Iedereen denkt dat de wereld in brand staat. We staan ook zeker wel op een kantelpunt, maar het is echt niet erger dan ooit, ofzo. We krijgen alleen veel meer te zien door de sociale media en de klassieke media die ons sturen.”
“We krijgen veel meer Ellende te zien door DE sociale media en de klassieke media”
Wel ziet Mickael vanuit zijn werk maar ook in zijn sociale kringen dat de sfeer verandert: “Iedereen wordt harder, ook de mensen waar je het niet van verwacht. Het maakt je bijna onpopulair wanneer je zegt dat je links ben. De grootste oorzaak daarvan is denk ik angst.” Die angst ziet hij ook terug bij de gemeente Delft, die zich terughoudend opstellen tegenover vluchtelingen: “Ik denk niet dat het bij de gemeente aan geld ligt, maar aan de angst om per ongeluk één rotte appel binnen te halen. Dan maar niemand. Terwijl een immigrant kwaliteiten en kennis heeft die écht een aanwinst voor de gemeenschap kunnen zijn.” Toch gebeuren er ook veel positieve dingen binnen Delft, vindt Mickael: “Wij speelden met Mala Vita bij de bijeenkomst Welkom Hier. Daar bleek dat er onwijs veel mensen zijn die zelf heel graag initiatief tonen om iets te kunnen betekenen voor vluchtelingen.”
Mala Vita
Het optreden bij Welkom Hier was lang niet het eerste politiek gekleurde evenement waar Mala Vita zijn neus liet zien: “Vroeger traden we op bij heel veel linkse protesten en evenementen. Zo is onze muziek ook, je kunt er een soort fighting spirit in terug horen. Een van onze bandleden is zelf gevlucht uit Bosnië, vanuit die achtergrond maken we veel liedjes.” Hoewel politiek linksgeoriënteerd zijn volgens Mickael niet populair maakt, heeft het de band nog nooit tegen gewerkt. “Alhoewel”, lacht Mickael, “Bij het vijfjarig bestaan van De Wereld Draait Door hebben we een protestsong gespeeld in het Italiaans, terwijl dat eigenlijk niet mocht. Sindsdien zijn we nooit meer teruggevraagd.”
“Mala Vita speelt nummers met een fighting spirit”
Culturenmix
Een mix van culturen is de rode draad in Mickaels leven: zijn roots in Italië, zijn werk met vluchtelingen, zijn band waar hij in meerdere talen zingt en zijn huwelijk met een Amerikaanse. “Je zou het misschien niet denken, maar zelfs mijn vrouw loopt tegen allerlei vooroordelen aan. In de kroeg wordt er tegen haar gezegd ‘jij bent best aardig hoor, maar Amerikanen zijn zo vervelend!’. Dat vind ik echt klein denken. Eigenlijk moeten we met z’n allen gewoon veel meer naar de overeenkomsten kijken in plaats van naar de verschillen. Dan komen we een heel stuk verder.”
